Als ik de flat van Mie-Jef betreed om met haar kennis te maken, valt meteen haar ontwapenende, uitnodigende blik op.
Ze nodigt me uit om dicht bij haar te komen zitten zodat ze me vanuit haar zetel kan vertellen over haar dagelijkse leven in Hof ter Clipsen.
Tijdens het gesprek gaat het echter over zoveel meer: haar liefde voor het West-Vlaams – ze is van Roeselare – haar zorg voor haar 5 kinderen, haar belangstelling voor de hele familie – ze heeft 9 kleinkinderen en 13 achterkleinkinderen! – de offline en de online contacten die ze onderhoudt.
Mie-Jef, je bent sinds 2 jaar ziek en je mobiliteit is zo goed als onbestaande. Hoe zien je dagen er nu uit?
’s Morgens brengt er iemand van Hof ter Clipsen mijn ontbijt.
Ik blijf wel in bed liggen tot rond 11 uur. Dan komt de verpleegster me wassen en me in mijn zetel helpen.
Mijn zetel staat aan het schuifraam en daardoor zie ik de beweging aan de grote ingang.
Schuift er soms iemand het raam eens open? Komt er soms iemand binnen via het raam?
Ja, ik krijg geregeld bezoek van enkele medebewoners. Tijdens de coronatijd vroegen ze om in mijn bubbel te mogen komen en ze zijn blijven komen 😊
Ze komen graag een klapke doen en vertellen over wat er allemaal gebeurt in de residentie.
Aan bezoek heb ik geen gebrek. Elke donderdag krijg ik bezoek van enkele van mijn kinderen die ook de boodschappen doen.
Komt daarbij dat elke weekdag plus de zaterdag een gezinshelpster gedurende 2 uur komt eten maken en schoonmaken.
Ook de verpleegdienst heb je dagelijks nodig?
Ja, en de verplegers en verpleegsters die hier werken wil ik toch eens een grote pluim op hun hoed steken.
Naast de dagelijkse routine van verzorging, kan ik te allen tijde op hen een beroep doen, zowel overdag als ’s nachts.
Mijn oproepknop ligt binnen handbereik en als ik erop druk, dan staat er hier binnen de paar minuten iemand om me te helpen.
Dat is voor mij een grote geruststelling en dat is de reden waarom ik voor Hof ter Clipsen heb gekozen.
Dan ken je de verplegers en verpleegster goed?
Zeker. De vaste ploeg kent mij door en door. Ze weten wat mijn gevoeligheden zijn en ik voel me veilig in hun handen.
Toen ik onlangs zwaar ziek werd, vond de dokter het aangeraden dat ik naar de kliniek ging. Ik heb er echter de voorkeur aan gegeven om hier in mijn vertrouwde omgeving te blijven.
Ik kan immers nergens zo’n goede zorg krijgen als hier!
Bovendien hebben mijn dagen een waardige inhoud omdat de woonassistente en de verpleegsters meedenken met mijn vragen en bedenkingen. Ze laten me nooit in de steek.
Ik maak mezelf de bedenking dat een vastberaden en krachtige vrouw als Mie-Jef dat wellicht zelf ook nooit gedaan heeft. Maar ik moest het over haar dagindeling hebben. Ik merk een tablet op.
Die kan ik niet missen! Ik volg hierop wat mijn familieleden en vrienden posten. Het zou te druk worden als ze allemaal op bezoek zouden komen en op die manier weet ik precies wat er zich afspeelt in mijn grote familiekring.
Ik volg ook het nieuws op de tablet en ik speel Wordfeud.
Dat woordspel ken ik goed. Ik heb soms 4 spelletjes tegelijkertijd gaande.
Oh, maar ik speel momenteel met 15 andere spelers! Het puzzelen met letters en woorden houdt me alert en zo gaat de tijd vooruit.
’s Avonds komt een verpleegster me in bed stoppen, en dan ben ik meestal behoorlijk moe waardoor ik snel in slaap val.
Mie-Jef zegt dit met een monkelend lachje dat ze het voorbije uur meermaals liet zien. Wat ik ook de hele tijd zie, is een positief ingestelde vrouw die een gezellige warmte uitstraalt.
Ze is realistisch over wat haar te wachten staat en dankbaar voor wat het leven haar nog te bieden heeft. Ik vond het een voorrecht om haar te leren kennen en met haar te spreken!